အဂၤလိပ္စာေလာက အလြဲမ်ား အပိုင္း (၁)

        လုပ္ငန္းခြင္ အသီးသီးမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား လိုအပ္ခ်က္မ်ားျပားလာတဲ့ နဲ႔ အမွ် အဂၤလိပ္ ဘာသာစကား ေလ့လာသင္ယူသူေတြလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုမိုမ်ားျပားလာပါတယ္။ အဂၤလိပ္ ဘာသာစကား သင္တန္းေတြလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ လက္ညိဳးထိုးမလြဲေတြ႔ ေနရပါတယ္။ စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္လည္း အဂၤလိပ္ဘာသာစကား သင္ယူေလ့လာစဥ္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေနရာအႏွံ႔အျပားက သင္တန္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို မႏၲေလး ဘုရာႀကီးေရွ႕မွာ ထိုးမုန္႔ ျမည္းသလိုမ်ိဳး တစ္တန္းတစ္ဝင္ တစ္တန္းထြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ သင္တန္းေတြ ကုန္သေလာက္နီးပါး တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘာသာစကား သင္ယူရတာ ထင္သေလာက္ မခက္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသာစကားရဲ႕ သေဘာ သဘာဝ ကို နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီသေဘာတရားကလည္း အလြန္ ႏူးညံ့သိမ့္ေမြ႕ပါတယ္။

          ဘာသာစကား ဆရာတစ္ေယာက္ အျဖစ္ အသက္ေမြးတဲ့အခါ သင္တန္းသူ/သားအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ ထိေတြ႔ရၿပီး ဘာသာစကား အေပၚထားတဲ့ သေဘာထား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ဘာသာစကား ေလ့လာသူေတြရဲ႕ သေဘာထားအလြဲေတြကို အဓိက ေရးသားသြားပါမယ္။ ဒီေဆာင္းပါးဟာ ေလ့လာသူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ႏွိမ့္ခ်လိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေရးတာမဟုတ္ဘဲ အားနည္းခ်က္ကို ျမင္ၿပီး အမွန္ျပင္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္မွာ အယူအဆ/ သေဘာထား အလြဲေတြရွိေနရင္ ျပဳျပင္ႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးသား ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ (ေခါင္းစဥ္ ကေတာ့ ေဒါက္တာစိုးလြင္ရဲ႕ ေဆးေလာကအလြဲမ်ား ကို သေဘာက်လို႔ “အဂၤလိပ္စာေလာက အလြဲမ်ား” လို႔ ေပးလိုက္တာပါ။) အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ေလ့လာတဲ့ အခါ ပထမဆံုး ေတြ႔ရတတ္တာက Speaking ဆိုတဲ့ ကိစၥပါ၊ အဂၤလိပ္ စပီကင္ သင္တန္း ဆိုတာေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားသားဆိုေတာ့၊ သင္တန္းသားေတြ က သင္တန္းကို ေရာက္လာတာနဲ႔ အေျပာတစ္ခုပဲ သင္ရမယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာသာစကား ဆိုတာ Listening, Speaking, Reading, Writing 4 Skills လံုးကို အခ်ိတ္အဆက္ မိမိ သင္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ Skill တစ္ခုခုကို ဦးစားေပးၿပီး ေလ့လာလို႔ရေပမယ့္ က်န္တဲ့ Skill ေတြကို ျဖဳတ္ထားဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ ေရွ႕က ေရးခဲ့ေဆာင္းပါးေတြမွာလည္း ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ Listening မရွိဘဲ Speaking ေျပာဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သင္တန္းသားေတြက စကတည္းက Speaking ကို သင္ယူခ်င္ၾကပါတယ္။ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ ထမင္းမစားဘဲ ဝိတ္မဖို႔ ႀကိဳးစားသလို၊ input မရွိဘဲ output ထုတ္ဖို႔ စဥ္းစားတတ္ ၾကပါတယ္။ အလားတူပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဆရာ Writing သက္သက္ပဲ သင္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတတ္ ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို ေက်ာင္းသားမ်ိဳးကို အဂၤလိပ္ စာအုပ္ ဘယ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္ဖတ္ၿပီးၿပီလဲ လို႔ေမးၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေမးေတာ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ေျဖပါတယ္။ ဆရာ့ေလာက္ေတာ့ ဖတ္မလားတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ပညာစမ္းခ်င္လုိ႔ ေမးတယ္လို႔ထင္ပံုရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မိခင္ဘာသာစကား ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာမွာလည္း စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ ျမန္မာလို စာေတြေရးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျမန္မာစာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ထားဖို႔လို ပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေရးမယ့္ အေတြးပဲရွိေသးတာပါ၊ တစ္ကယ္ေရးဖို႔ အတြက္က အေလ့အက်င့္ မ်ားစြာ လိုပါေသးတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား မွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ၊ Listening ရွိမွ Speaking လုပ္လို႔ရသလို Reading ရွိမွ Writing လုပ္လို႔ ရမွာပါ။ Listening နဲ႔ Reading Skill ေတြဟာ Input Skill ေတြ  ျဖစ္ၿပီး Speaking နဲ႔ Writing Skill ေတြဟာ Output Skill ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

          သေဘာထားမွန္ၿပီဆိုရင္ အားထုတ္မႈ မွန္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ Practice makes perfect ဆိုတဲ့စကား အတိုင္း ေလ့က်င့္ပါမ်ားမွ အမွားနည္းလာမွာပါ။ အဲဒီမွာလည္း လြဲတတ္တဲ့ အလြဲတစ္ခုက ေလ့လာသူေတြဟာ Practice နဲ႔ Repeat ကို မကြဲျပားတတ္ၾကပါ။ Practice ဆိုတာ တစ္ႀကိမ္ထက္ တစ္ႀကိမ္ ပို၍ ပို၍ ေကာင္းေအာင္၊ မွန္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္ထက္ တစ္ႀကိမ္ ကိုယ့္ရဲ႕အမွားကို သတိထားၿပီး မွန္ေအာင္ ျပဳျပင္ကာ ေလ့က်င့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေလ့လာသူေတြဟာ မွားေနတာကို သတိထားၿပီး ျပဳျပင္ဖို႔ မႀကိဳးစားဘဲ ေလ့က်င့္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ မွားေနတာကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပဳလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အမွားကို ထပ္ခါထပ္ခါ လုပ္တာမ်ားလာရင္ Repeat ကေန Habit ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ Habit ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္၊ Habit က ၾကာလာတဲ့အခါ Character ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ စတင္ ေလ့က်င့္ကတည္းက အမွားကို သတိထားၿပီး ျပဳျပင္ဖို႔လိုပါတယ္။ Character ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ျပဳျပင္ရတာ ခက္သြားပါၿပီ။

          စတင္ေလ့လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မွားျခင္း/ မွန္ျခင္းထက္ Output Skill ေတြ ထြက္လာဖို႔ပဲ ဦးတည္ၿပီး ႀကိဳးစားရမွာပါ။ အသံထြက္ေတြ မမွန္တာ၊ အသံုးအႏႈန္းေတြ မမွန္တာ အစရွိတာေတြကို ဂ႐ုစိုက္ေနရင္ မေျပာရဲ/ မေရးရဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေျပာႏိုင္ဖို႔၊ ေရးႏိုင္ဖို႔ ကိုပဲ အဓိက ထားရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္မွာ Output Skill အေတာ္အသင့္ ရွိလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ မွန္ကန္ဖို႔အတြက္ ထပ္ၿပီး ႀကိဳးစားရမွာပါ။ အဲဒီမွာလည္း ေနာက္ထပ္လြဲတာတစ္ခုက ေျပာတတ္၊ ေရးတတ္လာၿပီ ဆိုရင္ မွန္ကန္ဖို႔အတြက္ ေလ့က်င့္ဖို႔ကို ပ်င္းသြားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ျပဳျပင္ရခက္တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ဘာသာစကားဆိုတာ သိပၸံပညာ ေလာက္ေတာ့ မခက္ခဲပါ။ ဒါေပမယ့္ သေဘာထားမွန္ဖို႔၊ အားထုတ္မႈ မွန္ကန္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာသာစကား ေလ့လာသူတစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီလို သေဘာထားေတြ လြဲေနၿပီဆိုရင္ လမ္းမွန္ကို ေရာက္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါ။ ဒီလိုပဲ အားထုတ္မႈ မွားၿပီဆိုရင္လည္း လမ္းမွန္နဲ႔ လြဲသြားပါလိမ့္မယ္။

          ဒီတစ္ပတ္မွာ သတိထားရမည့္ အလြဲေတြကို အခ်ဳပ္ျပန္ေျပာရရင္ ဘာသာစကားဆိုတာ Skill တစ္ခုတည္းကို ျဖဳတ္ထုတ္ၿပီး ေလ့လာလို႔ မရဘဲ Skill အားလံုးကို ခ်ိတ္ဆက္ ေလ့လာသင့္တယ္၊ Input Skill ရွိမွ Output Skill ရမယ္ဆိုတာကို သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ Repeat နဲ႔ Practice ကို ကြဲျပားဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို ေျပာရင္း နားပါဦးမယ္ … ။

          ေနာက္တစ္ပတ္မွာ Course Book မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဂၤလိပ္စာေလာက က အယူအဆ အလြဲေတြကို ဆက္လက္ေရးပါဦးမယ္ … ။

ေအာင္ကိုဦး (UMK)

Be the Best !